پرسپکتیو ( Perspective )

                                                                        
  این واژه در سینما ، ناظر بر شیوه به نمایش در آمدن اشیا و روابط   فضایی آنها با یکدیگر در سطح صاف و تخت پرده است ، به این معنی که تماشاگر باید   دوری و نزدیکی اشیا و فاصله آنها از یکدیگر را در تصویری که می بیند ، حس کند. از آنجا که   در سینما ، تصویر سه بعدی واقعی به تصویری دو بعدی بدل می شود ، فیلم ساز باید   برای خلق توهم عمق صحنه و یک فضای سه بعدی ، مراقب   پرسپکتیو باشد.
 
  هر بیننده ای که تصویری را بر پرده سینما می بیند ، در ذهن خود برای   آن عمق قائل می شود ، چون به این شیوه دیدن عادت کرده است ، اما فیلم ساز علاوه   بر آنکه می تواند روی تخیل تماشاگر حساب کند ، در ضمن باید بکوشد که توهم عمق را   در صحنه خلق کند و به آن حال و هوای واقعی بدهد.
 
  پرسپکتیو صحنه و روابط فضایی اشیا عمدتا به عوامل زیر بستگی دارد :
 
  فاصله دوربین از صحنه :
 
  با توجه به فاصله دوربین از صحنه ، می توان   پرسپکتیو صحنه را کم یا زیاد کرد. از طرفی نیز ، دوربین متحرک در   موازات شخصیت ها به صحنه عمق می بخشد و در ضمن مستمرا چشم انداز تصویر و روابط   فضایی اشیا را عوض می کند و به این ترتیب نوعی پرسپکتیو تداومی ایجاد می کند.
 
 

نوع عدسی مورد استفاده :
 
  فاصله کانونی عدسی در پرسپکتیو تصویر بسیار موثر است. معمولا هر چه فاصله کانونی عدسی   کمتر باشد ، پرسپکتیو تصویر بیشتر و هر چه فاصله کانونی بیشتر باشد ، پرسپکتیو   کمتر می شود. عدسی های با فاصله کانونی کم ، اشیاء نزدیک را بزرگ تر و اشیاء دور   را کوچکتر نشان می دهند و این خود بسیار به پرسپکتیو تصویر کمک می کند ، در حالی   که عدسی های با فاصله کانونی زیاد ، اشیاء موجود در فاصله های دور را بزرگ تر و   لاجرم نزدیک تر نشان می دهند و در عین حال اشیاء نزدیک را به عقب می کشند و به   این ترتیب از پرسپکتیو تصویر می کاهند.
  همچنین ببینید : عدسی   دوربین فیلم برداری
 
 
 
         
         
 
 
  « دو نما از فیلم همشهری کین ( 1941- Citizen Kane ) ، ساخته ارسن   ولز. در این دو نما از عدسی با فاصله کانونی کم   استفاده شده و پرسپکتیو تصویر را افزایش داده. »
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
  میزان باز بودن دیافراگم :
 
  بر اثر تجربه ثابت شده است ، هر چه دیافراگم دوربین بسته تر باشد ،   پرسپکتیو تصویر بیشتر می شود.
 
 
  میزان نور :
 
  از آنجا که نور زیاد سبب بسته شدن دیافراگم و درنتیجه افزایش   پرسپکتیو می شود ، می توان آن را نیز به نوعی در تغییر پرسپکتیو موثر دانست. از   طرفی نوع نورپردازی   تصویر ، می تواند به نوعی در فضاسازی سه بعدی اثر بگذارد ، برای   مثال نور پشتی سوژه را از پس زمینه جدا می کند و به این ترتیب در سه بعدی بودن   تصویر موثر واقع می شود.
 
 
 
  چند نکته مهم در پرسپکتیو
 
  • هر گاه زاویه تصویر مورد نظر   بسته باشد ، یعنی یکی از نماهای   کلوزاپ   ،   مدیوم   کلوزاپ یا اکستریم   کلوزاپ ، باید پرسپکتیو تصویر   را کم کرد. زیرا معمولا دلیل فیلم ساز برای استفاده   از این گونه نماها ، جلب توجه بیننده ، تنها به قسمتی از صحنه بوده و پرسپکتیو   به این مسئله کمک می کند و سبب برجسته سازی آن بخش می شود.
 
  • هر گاه زاویه تصویر مورد نظر   متوسط باشد برای مثال یکی از نماهای   مدیوم   شات و مدیوم   لانگ شات ، باید پرسپکتیو صحنه را   نیز متوسط انتخاب کرد تا هم سوژه و هم اندکی از اطراف ان   دارای وضوح خوب و روابط فضایی قابل قبول باشند.
 
  • هرگاه زاویه تصویر باز باشد مانند یکی از زوایای   لانگ   شات و اکستریم   لانگ شات ، باید پرسپکتیو تصویر   را زیاد کرد ، زیرا فیلم ساز به این دلیل از این نماها   استفاده کرده که می خواسته توجه بیننده را به تمام صحنه جلب کند ، بنابراین باید   پرسپکتیو را زیاد کرد تا همه عناصر موجود در قاب تصویر دارای وضوح خوب و ارتباط   فضایی قابل قبول باشند.